گزارش رسیده : لطفا این مطلب را پخش کنید تا شاید به گوش مسئولان و مردم برسد. پاداشی که حدود 4 یا 5 روز پیش بین رییس و بقیه مسئولان درجه یک شرکت اتوبوسرانی تبریز تقسیم شده حق کارگران زحمت کش این شرکت بوده ولی به جای دادن پاداش به کارگران مسئولان شرکت اتوبوسرانی تبریز آن را بین خود تقسیم کرده اند که مابین 750000 تومان تا 1500000 تومان بوده آیا این انصاف و عدالت است که کسانی که حقوقشان بالای 3 الی 10میلیون تومان می باشد این پاداش را دریافت کنند ولی کارگران بدبختی که شب تا صبح تاریکی و سرمای شبانه تبریز را در محیط باز تحمل می کنند و متصدی سوختگیری هستند و یا رانندگانی که در مسیر پر خطر بیارتی مشغول خدمت هستند و حقوق ماهانه اشان با تمام اضافه کاریها بیشتر از یک میلیون تومان نیست و به زور زندگی روزمره خود را می گذرانند از چنین پاداشی نباید بهره مند باشند. ادعای این نظام در مورد برقراری اعدالت، چاپلوسی بیش نبوده و نیست چرا که اگر واقعا این نظام به دنبال حقوق کارگران واعدالت می بود نباید باز هم بعد از سالها چنین مشکلاتی پیش می آمد و حقوق یک عده افراد بدبخت ضایع می شد و کسی حق اعتراض ندارد چون طبعات این گونه اعتراض ها اخراج و در نهایت از بین رفتن سابقه 20 الی 30 ساله و افتادن به زندان خوهد بود.
آنارشیست ها به مانند اکونومیست های دنباله رو بورژوازی که لنین آنان را به مثاب کسانی که تابع شعار "مبارزه همه چی, هدف هیچی" به سخره میگرفت, هستند!
پاسخحذفآنارشیست ها به هیچ روی استراتژی ایی جهت سرنگونی توحش نظام سرمایه داری ندارند! استراتژی آنان مبارزه دائم در نظام ابدالدهر طبقاتی است و میخواهند, سرخپوشان ابدالدهر معبد تاریخ نیز بمانند!
آنارشیست ها اساسا رفرمیست های آتشین مزاج توحش نظام سرمایه داری هستند! کسانی که افق دیدشان در حد تغییرات کمی پدیده های در سیلان خارج از ذهن بکسوات نماید, لاجرم نمیتوانند و نیز نمیخواهند, مسبب تغییرات کیفی در دنیای واقعی باشند!
کسانی که نسبت به شوراهای خودگردان توده کار و زحمت که حکومت دوگانه را در موارد بحرانی به بورژوازی تحمیل میکند, به مثاب " دیکتاتور های بوروکرات آتیه؟!" بپندارد و تحقیر نمایند, نادانسته "حقانیت؟!" استثمار را تبلیغ میکنند!
به سبب آنکه شوراهای کارگری ارگان به قدرت رساندن طبقه کارگر است و آنارشیست ها مدعیان "نفی هر گونه قدرتی هستند؟!", لذا دست در دست اکونومیست ها و سندیکالیست ها, اما از نوع "آتشینش!", "اقدام به احقاق حقوق کارگران؟!" میکنند! اما به موجب آنکه بی برنامه و بدون هدف و غالبا از سر تفرعن و هیستریک به "دفاع؟!" از مطالبات صنفی و سندیکایی دست میزنند, اکونومیست و رفرمیست ها نیز دست رفاقت آنان را همچون "دوستی خاله خرسه" پس میزنند!
بیهوده نیست که آنارشیست ها در چهار گوشه جهان به سبب تبعیت اشان از ایده "مبارزه همه چی, هدف هیچ چی؟!", مبارزات و میتینگ های اعتراضی توده ایی علیه کنفرانس های سران توحش و علیه مداخلات نظامی و جنبش نود و نه درصدی ها و امثالهم را بعضا آنجا که تیغشان بریده است, با بی مسئولیتی به بن بست کشانده و با چشمان بسته به یاری پلیس توحش سیستم استثمارگر حاکم میآیند!